ieder vogeltje zingt.......

Van nature ben ik een associatieve denker en prater.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en ik heb mijzelf leren accepteren zoals ik ben. Met van tijd tot tijd een jaloers gevoel naar diegenen die diep nadenken over alles en mooie en verstandige dingen kunnen zeggen.

Maar nu lever ik het gevecht met mijn nieuwe verhaal. en dat is heel iets anders.Er hangen al weer groene kleefbriefjes aan mijn plank recht voor mijn ogen.

Volgens mij was het Nelleke Noordervliet die tijdens een lezing zei dat het heerlijke van schrijven is, dat je er altijd mee bezig bent.

Of je nu uit het raam staart, op de bank zit, ogenschijnlijk niets doet, je bent bezig met schrijven.

Er kunnen mij mooie volzinnen, prachtige ideeën te binnen schieten als ik eten aan het koken ben, het aanrecht schoon maak, op de wc. zit of onder de douche sta.

Dan moet ik ogenblikkelijk actie ondernemen en op een papiertje zetten wat mij te binnen schiet, anders is het onherroepelijk uit mijn geheugen verdwenen. Het komt ook niet meer terug.

Mijn tafel ligt bezaaid met kassabonnen waarop ik dan de zin, de gedachte krabbel om het later op een groen kleefbriefje te schrijven.

Zo staat er op het laatste briefje: witte poes gaat Amber heten vanwege goudgele ogen. Poesje als troostprijs voor het verlies van het leven uit de volle maatschappij en de overstap naar....

Ander briefje: ze wordt in het ongelijk gesteld wat betreft nachtelijk bezoek....( er is een sleutel van haar huis in omloop en iemand maakte daar gebruik van).

Op het moment dat ik deze regel nu opschrijf, denk ik'ze gaat haar kont tegen de krib gooien'.

Zo ontstaat een verhaal dat in ieder geval kloppen moet op de menselijke schaal.

Buiten regent het maar in het hier en nu achter mijn pc. word ik van dit stukje helemaal vrolijk.