feest



7 april 2010


Er liggen nog eieren op mijn aanrecht. Of ze ooit gegeten zullen worden weet ik niet.
Pasen is inmiddels voorbij en langzaam schuift de tijd omhoog op de ladder van de goede tijd. Zomertijd.

Uitvoerig naar de Mattheuspassion geluisterd alsook naar de masterclass van een paar bnn'ers die probeerden uit de Mattheus te zingen.

Enthousiast werd ik pas bij Jesuschrist Superstar! Voor de zoveelste keer.
Ik vind het eigenlijk maar een flauw verhaal, dat paasverhaal. Voor mij symboliseert het het lijden van de mens. De mens van toen en de mens van nu. Want hoe mooi ik het leven ook kan vinden, er wordt wat afgeleden door allerlei mensen, op allerlei manieren.

Hoe een mens zich verhoudt tot zijn leven en het lijden, daarin zie ik bewonderenswaardige kracht. Het is flauw om dan van schuld en boete te gaan spreken. Dat zijn begrippen die zijn uitgevonden door mensen die macht over andere mensen willen behouden.
Jesus Christ Superstar laat de emoties zien van mensen die getuigen zijn van andermans lijden
zowel als van mensen die lijden.
Ook laat het zien hoe gemakkelijk iemand zich afkeerd van het goede en, blij zelf de dans te ontspringen, met een genotvol medelijden kijkt naar hem die lijdt. De spelers van deze musical spelen het verhaal natuurlijk na, zoals de zangers van de Mattheus een verhaal zingen.
De Mattheus is voor mij introvert, de musical extravert.

De paasdagen zelf, met mijn kinderen en kindskinderen, het eieren zoeken en schilderen,is voor mij een feest dat de winter afsluit, het vruchtbare deel van de natuur dichterbij brengt.
Geboorte brengt dood met zich mee en tussen die twee ligt vreugde en lijden.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten