heerlijkheid van fietsen

13 april 2010

De lente heeft het voorwiel van mijn fiets weer richting Harmelen gezet.

Maarssenbroek is een getto geworden voor 65plus fietsers. De brug over het AmsterdamRijnkanaal is verhoogd en ook over de A2 is het klimmen geblazen.

Ik fiets altijd richting Vleuten.

Het is hard trappen maar na gedane arbeid is het goed rusten en vlieg ik naar beneden met nog net niet mijn benen in de lucht en een grote gil van plezier.

Helaas, de vreugde is kort. Want er is een weg aangelegd op het punt van oversteken richting Vleuten. Daar komt het plezier van naar beneden suizen tot stilstand. De bocht om over te steken ligt nl. vol zacht zand waarop je slipt. Bovendien moet je in die seconde kijken naar links,rechts en recht vooruit om te zien wat auto's doen. In ieder geval geen richting aangeven.

Tussen het hoogtepunt over de A2 en het oversteekpunt is de wereld lelijk geworden.

Het oudste stukje 'oerbos'dat nog langs de A2 lag en waar de koekoek en uilen woonden, is verdwenen. Zandheuvels en vrachtwagensporen zijn er voor in de plaats gekomen. Twee meren schitteren in de felle zon. Op het punt van oversteek ligt ook daar industriële zooi. In het tweede meer wordt zand gewonnen met alle troep van dien. Nergens een boom of struik om het er wat vriendelijker te laten uitzien.

Twee eigenwijze ganzen zitten op een klein vierkant stukje grond tussen alle sporen in het zand. Zij waren er het eerst en zijn vooralsnog niet van plan weg te gaan. Je mag hopen dat ze er niet gaan broeden, dan is hun ellende niet te overzien. Zij vertegenwoordigen leven op een stuk waar alles is verjaagd.

Eenmaal voorbij het tijdelijke fietsbruggetje op het fietspad richting Vleuten wordt het beter. Een boerenslootje, verrassend helder, laat keien zien onder water met een mosachtig groen. De eerste pinksterbloemen en klein hoefblad bloeien.

Aan de overkant loopt een bovenwaterbuis, roestig bruin, waarop een rij meeuwen. Ik denk dat ze warme pootjes halen in de lentezon. Een paar aalscholvers spreiden hun vleugels om te drogen.

Dan kan ik rechtsaf richting Haarzuilens maar neem de eerste afslag, de Joostenweg dat lijkt op het dekor uit een oorlogsfilm. Alle takken van de magistrale populieren zijn tot bijna op de stam afgesnoeid. Het ziet er niet naar uit of het ooit nog goed komt. De akkers zijn (nog) leeg, evenals de weiden. Op drie koepaarden na die elk jaar wel één of twee veulens werpen. De lucht is geweldig en de bosrand in de verte toont verschillende tinten groen. Verder zie ik in het land voetpaden, borden waar van alles op zal staan, want het is wandelgebied geworden.

Het land is geloof ik in handen van Natuurmonumenten. Een organisatie waar ik lid van ben maar ik geloof niet dat zij mij hier blij maken. Wat is er nu zo leuk aan wandelen tussen groene weilanden en dat is het dan. Waar zijn de boerderijen gebleven, de boomgaarden. Het leven is weggetrokken, er woont geen praktizerende boer meer in Vleuten en achter Haarzuilens moeten ook weer boeren weg, want er moet zo nodig golf gespeeld gaan worden.

Rot op, denk ik, terwijl ik rond fiets en kijk naar een manege waar te veel paarden op te weinig grond rondlopen, zodat ze zomer en winter bijgevoerd moeten worden. Daar wordt groot geld verdiend. Wanneer je zondags vroeg gaat fietsen ziet het langs de weg zwart van geparkeerde auto's. Van het type dat je op ruw terrein ziet maar nietsnut is in Nederland. Alleen maar grootdoenerij.

Ik laat Haarzuilens voor wat het is, een klein openluchtmuseum maar wel met lekkere koffie, voor op de terugweg.

Op het punt van Kortjak is mijn ergernis verdwenen. Ik kan rechtdoor naar Harmelen, een mooie route, rechtsaf de polder in waar wel boerderijen en alles wat erbij hoort geleefd wordt. Een meerkoet in het midden van een sloot. Ze heeft een stuk plastic zo met haar nest verweven dat het als een soort windvang rechtop staat. Bomen staan in bloei en een heuse hommel vliegt in mijn haar. Wij schrikken allebei en hij maakt dat hij weg komt. Een bruine vlinder vliegt even mee en ik hoor kievieten.

Klein geluk dat de klim terug over de A2 aanvaardbaarder maakt.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl