bewaren?
5 juni 2010
Nu ik aan het puinruimen ben kom ik de merkwaardigste herinneringen tegen.
Een stop van een oude karaf die allang terziele is.
Op mijn netvlies staat het beeld van mijn man die de glazen stop omhoog houdt. "Hierin zit lucht van zeker twee eeuwen oud" zei hij peinzend. "Als die stop kapot gaat is die lucht weg"en voorzichtig legde hij hem weer tussen de planten en boeken op een plank.
Dat is 40 jaar geleden. Die stop heb ik nog maar nu gaat hij toch echt de kliko in.
De herinnering heeft een andere opgeroepen.
Ik woonde net op kamers in Amsterdam en had van mijn salaris mijn eerste antieke aankoop gedaan.
Een kleine antiquair in de Spiegelstraat, gespecialiseerd in glas had naar mijn idee de mooiste verzameling karaffen. Eén had een prijs die ik betalen kon.
Opgetogen fietste ik naar mijn kamer over alle grachtenbruggen heen, alsof ik tassen vol eieren aan mijn stuur had hangen.
Op mijn zolder met uitzicht op de Amstel, zette ik heel voorzichtig mijn schat op de grond. Op een vochtige dweil, want hij moest voor gebruik schoongemaakt. Heet water had ik niet, fluitketel en butagas moesten daarin voorzien.
Voorzichtig goot ik heet water in het fijne glas en dat was het einde van mijn aankoop.
Scherven glas op mijn natte dweil, die juist had moeten voorkomen dat de karaf zou breken.
Ikzelf op mijn knieën er voor, in tranen. Mijn geluk had precies een klein uur geduurd.
Labels:
persoonlijk
0 reacties:
Een reactie posten