een wit hansopje




9 juli 2010






Wanneer ik uit de douche stap en mijzelf in de spiegel zie, lijkt het of ik gekleed ga in een wit hansopje.

"Ik verbrand nooit", zei ik tegen een verkoopster van Etos.

"Maar morgen ga ik naar Zandvoort en dat is bij dit weer natuurlijk gekkenwerk, dus geef mij toch maar een zonnebrandcrême, of zo".


Het teras van Tijn Akersloot ligt bijna aan het einde van de boulevard, heeft goeie muziek, prettige bediening en een leuke kaart. En de zee voor de deur, natuurlijk.

Een ideale plek om iemands verjaardag te vieren, die dat niet thuis in groot gezelschap wil doen.

Een plek onder de zon, met bewolking van tijd tot tijd dus te heet werd het niet.

Toch maar insmeren. De geur van zonnebrandolie brengt herinneringen mee aan lang vervlogen tijden waarin mijn moeder mij altijd stevig inwreef.


Met mij werden tientallen kindertjes ingesmeerd en de geur hing als een deken boven het strand. Toen ging er nog niemand naar Frankrijk of Portugal of nog verder. Welnee, het strand was één groot kinderparadijs. Kinderleed, soms, wanneer de ooms jouw mooie strandbal de zee intrapten en je hem langzaam zag wegdrijven. Die bal was een verjaardagskadootje en nu was hij kwijt.

"Sorry meid, dat was niet de bedoeling" en een aai over je hoofd was het enige dat je er voor terugkreeg.


Gisteren geen ooms en ballen, wel een jarige vriendin en wij vierden de zomerdag.

Hoe lang het geleden is dat ik in de zee zwom weet ik niet, maar het water lokte onweerstaanbaar.

Zwemmen was er niet bij, er stond een stevige trek waar ik niet tegenop kon. Maar dobberen op de golven, midden in het licht en het zout en de harteklop van de wereld. Ik kreeg er geen genoeg van.


Vanmorgen stapte ik onder de douche vandaan, gekleed in een wit hansopje.






btemplates

0 reacties:

Een reactie posten