net als

27 juli 2010

Ik sta voor de spiegel in de badkamer en pak de smalle gouden ketting en ineens treft het mij.
Mijn moeders dochter en net zoals zij, lang geleden, houd ik die ketting vast. Ik buig mijn hoofd, net als zij indertijd en breng mijn handen achter mijn nek.
Voorzichtig duwt mijn ene vinger het slotje open en zoekt het oogje aan de andere kant.
Als het dichtklikt hef ik mijn hoofd op en zie mijn beeld in de spiegel.
Zo heeft mijn moeder jaren gestaan met deze ketting in haar handen en net zo als ik, keek ook zij onderzoekend naar haar spiegelbeeld.Even voelen of de ketting goed vast zit.
Het is een smalle band van platte schakeltjes. In haar tijd hing daar een in gouden draden genestelde parel aan. Die wilde ik, na haar dood, niet hebben.
Te veel hard gekookte ei is daarin opgevangen. Te veel druppels gemorste soep. Te vaak lag de parel op vetvlekken in haar jumper.
Mijn moeder, die nooit vlekken in haar kleren gedoogde, die altijd verzorgd en goed gekleed was.
Nee, die parel wilde ik niet.
Mijn moeder was een bange vrouw. Wat zij vreesde was aftakeling en overgeleverd zijn aan... Het duurde maar een paar jaren.
'Mam, vandaag doe ik jou om' kan ik denken wanneer ik het hoopje goud oppak.
Even kijkt mijn moeder vanuit mijn spiegelbeeld naar mij.
Mijn moeders dochter, nog altijd, ook na al die jaren.