op weg

26.8.'10






Door mijn huis heen liggen stapeltjes. Stapeltjes van dingen die weg moeten, stapeltjes dingen die in de koffer moeten. Want eindelijk, het is zover. Iedereen is weer op honk, weer bezig met wat hij/zij dagelijks doen moet dus ik kan rustig weg.
Huis en haard blijven in goede handen achter, dat is fijn voor de tuin en de poes.
Na het flierefluiten in de warme zonnige maand juli, dacht ik e.e.a. weer op te pakken in augustus.Dat is niet gelukt.
Mijn hoofd lijkt gevuld met lucht en daar houd ik niet van. In mijn aderen stroomt geen energie maar stroop. Het is vechten tegen de bierkaai om iets te doen dat beklijft. Weken van liflafjes dus.Ik ga mij binnenstebuiten keren op Ameland. Fietsen, duin op en af waarschijnlijk met behoorlijk wat tegenwind heen of terug. Maar dat geeft niet.De blauwe lucht met grote witte wolken zie ik al boven mij. De goudgele kleur van duin en zand, onder mijn fietsbanden door.Nergens wordt mijn blik gehinderd door hekken, wallen of het beton van bij elkaar staande huizen.
Boven op een duintop gaat mijn blik tot aan de wijde horizon en onder aan zie ik alleen maar glooiende lijnen.
Vanmorgen las ik in de krant over een onderzoek naar aura-migraine. Gebleken is dat deze patiënten meer risico lopen op sterfte en beroertes. Nou denk ik dat ieder levend wezen kans op sterven loopt, maar ja, wie ben ik. Die beroertes zitten mij niet lekker.
Ongeveer drie keer per dag heb ik last van mijn ogen. Lichtlijntjes kringelen in mijn ooghoeken, daarna gaat het sneeuwen als een t.v.beeld dat stuk dreigt te gaan.
Het laat mij altijd wat verfrommeld achter en ik ben een tijdje,jawel,licht in het hoofd.
Eigenlijk heb ik altijd gevonden dat ik er nog goed van afkwam. Ik kom uit een hoofdpijnfamilie. Mijn moeder kon drie dagen met kotsemmer in een donkere kamer liggen en kwam dan bleek en lijdend weer te voorschijn.
Mijn migraines begonnen na de geboorte van mijn eerste kind, maar dan ook altijd zonder koppijn. Wel ging ik als het even kon buiten op de vensterbank zitten, ogen dicht, wachtend in de frisse lucht tot ik weer hele voorwerpen kon zien.
Na mijn hartoperatie veranderde dat in lichte duizeligheid en voornoemde aanvalletjes van schitteringen.
Goed te doen, vind ik zelf en slik er zelden iets voor.Ik geloof dat ik maar geen kranten meer ga lezen, wat heb ik aan zo'n onderzoek.
Alleen, de krant brengt de wereld binnen, hoe verminkt misschien ook en ik ben deel van die wereld.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl