naderende onweersbui

11.10.2010

Donderdagavond op de stationstraverse. Het was er druk, koopavond realiseerde ik mij. Alle banken bezet op één plekje na waar alleen maar een tas lag te wachten.
De eigenaar haalde zijn tas weg en wenste mij goedeavond.
Naast hem zat een Marokkaans meisje van een jaar of 15,16. Zoals dat gaat met meisjes van die leeftijd had ze een groepje jongens om zich heen. Marokkaanse jongens.
Eén viel mij op door zijn manier van praten. De woorden voor op de tong waardoor zij door een sisklank worden begeleid. Dat klinkt fel en imponerend. Verder was het gewoon het normale verhaal, meisje/jongens en de hormonen gierden alle kanten op. Zo gaat dat in groepen van die leeftijd.
Ineens sprong het meisje op, had ze toch bijna haar trein gemist. Drie jongens gingen haar achterna,de rest liep de andere kant op.
"Daarom ben ik blij dat we Wilders krijgen"zei de man naast mij, zich naar mij omdraaiend. Dat soort opmerkingen zal ik wel vaker gaan horen ook als er, zoals nu geen enkele aanleiding toe is.
"Ik niet" gaf ik terug. "Wat deden zij nou verkeerd? Meisje, jongens. Dat hoort toch op hun leeftijd. Ze waren opgewonden, ook dat hoort erbij.Deden wij toch ook toen we jong waren".
"Ja, daar hebt u wel gelijk in" was het antwoord.
"Ik ben helemaal niet blij met Wilders, hij gooit voortdurend de knuppel in het hoenderhok en dat is dat.Geen enkele suggestie voor een oplossing. Gewoon, een boos jongetje dat precies weet hoe hij sarren moet. En dan verbaasd staan, straks, dat wij hier Parijse toestanden krijgen. Nee, ik ben niet blij met Wilders.Provoceren is het enige dat hij in huis heeft.Een naderende onweersbui, dat effect heeft hij op mij. En half Nederland hoopt dat die onweersbui vanzelf overdrijft".
Mijn wachttijd was om,ook ik moest mijn trein halen.
De man liep mij niet achterna.Maar ik voelde dat hij mij nakeek. Ik voelde zijn ogen in mijn rug.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl