nieuw foefje

6.10.2010

Weer een nieuw foefje geleerd, het scannen van foto's.
Precies een jaar geleden heb ik dat ook geleerd,maar niet onthouden.Nu was de tijd kennelijk rijp. Er is een drempel voor alles wat nieuw is en waarvan ik meteen uitga dat ik daar niet goed in ben, zoals het scannen van foto's.
Maandag was het onverwachts weer zover. Gerard stond op de stoep en ik had niet zo gauw een smoes voorhanden, mijn eerste reactie bij iets onverwachts.Maar, nu ga ik twee foto's scannen, helemaal alleen en als dat gelukt is, kan ik een verhaal vertellen.
Het is een foto die ik een paar jaar geleden vond en waar ik het bestaan niet van wist.
Op die foto staat als enige jongen mijn broer. Drie nichtjes, zusjes, staan er op en dan ik, helemaal opzij rechts.Natuurlijk zijn mijn kousen afgezakt en hangt mijn strik achter op mijn hoofd. Ook kijk ik wat ongemakkelijk. Ik moet behoorlijk in de war zijn geweest,die dag.
Vlak na de oorlog en voor het eerst met de trein, van Amsterdam naar Rotterdam.

Ik bleek een opa en een oma, ooms en tantes en nichtjes en neven te hebben! Nooit eerder gezien.
Ik werd ongetwijfeld op schoot getrokken en gekust en geaaid.Van hand tot hand.
Ik denk dat tijdens dat bezoek de emoties van de volwassenen hoog oplaaiden. Mijn ouders die als enigen in Amsterdam de oorlog doorstonden en de rest van de familie bij elkaar in Rotterdam.
Geen telefoon, zo nu en dan een brief, met een beetje geluk.
Mijn nichtje, die met dat tasje om haar schouder en slechts negen maanden ouder dan ik, weet nog wel verhalen te vertellen van de oorlog. Dingen die zij heeft gezien en gehoord.
Voor mij is het een historische foto,er zijn nauwelijks foto's van mij,er waren domweg geen fotorolletjes meer.Dit is ook de enige foto van ons , toen we nog zo klein waren.Achter ons, een lege plek waar bomen hoorden te staan, opgestookt.
Wij gingen sporadisch naar Rotterdam, reizen was nog niet zo vanzelfsprekend als nu.
Jaren later, toen ik 14 jaar was, verhuisden wij naar Haarlem en een deel van de Rotterdamse familie kwam naar Heemstede. Nu woonden wij op fietsafstand.
Wij zijn een kleine familie geworden,mijn nicht en ik horen nu tot de oudsten, wij zijn zeker niet de laatsten.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl