fragment

21.11.2010

In de zonovergoten straat echoën mijn voetstappen. Ik loop gehaast, de echo lijkt sneller.
Mijn afspraak met jou, ik haast mij maar jij hebt alle tijd. Ik ga jou zien, jij mij niet. Nooit meer.Ik vrees de betekenis van dat begrip.
Drie dagen geleden liep je de deur uit, een handkus en een lach liet je achter.
Nu loop ik naar de plaats waar jij bent en ik niet wezen wil. Ik ga jou meenemen, zo wil ik dat. Ik haal je naar huis, maar eerst wil ik je zien. Ik wil weten met wie ik van doen heb.
Vanuit de felle zon is het binnen donker, bijna op de tast kom ik bij de deur waarachter jij bent. Daglicht in een lege ruimte.
In het midden een baar met een groot wit laken. Daaronder lig jij.
Je ligt zo stil, je ziet zo bleek. Een vlieg bromt botsend tegen het raam, het enige geluid op mijn ademhaling na.
Je gezicht is zoals ik het ken en toch ook weer niet. Je lange wimpers als waaiertjes op je wangen, roerloos.
Ze hebben geprobeerd je haar netjes te kammen. Dat is niet echt gelukt en ineens glimlach ik. Jouw haar, je eigen bron van wanhoop.
'Zo zullen zij mij altijd als een jongen behandelen. Ik ben een man, verdomme, een man met het haar van een kruincavia'.
Nadat je dat gezegd had schaterde je het ineens uit.

Tot zover mijn nieuwe korte verhaal, dat te lezen is op de verhalenpagina van Schrijverskring Gyrinus natator. Zie de link, rechts.