politicus en dichteres

22.11.2010

In de Volkskrant van zaterdag j.l. een grote foto van Ivo Opstelten met onderschrift:'ik heb er geen bezwaar tegen als je een klap uitdeelt aan iemand die je hele hebben en houwen vernielt'. Een zin met impact.Wanneer iemand jou te na komt, mag je dus een mep uitdelen.In het artikel zelf staan twee zinnetjes 'natuurlijk is er altijd een grens, er is geen eigenrichting'.
'De crux is dat je niet even natrapt. Ik hou niet zo van natrappen'.Er is hier sprake van een zeer subjectieve boodschap,volgens mij.
Toen mijn kinderen klein waren en ze thuis kwamen met 'mamma, Japie heeft mij geschopt'en het gebeurde de dag erna weer en nogmaals, zei ik 'je kan altijd terug meppen, dat mag, maar weet wel dat geweld, geweld oproept en dat Japie waarschijnlijk harder trapt'.Meppen was hun taal niet. Uiteindelijk ben ik naar de moeder van Japie, wat ik tot dan een leuk joch vond, gestapt. Die snapte het ook niet. Er is nooit meer geschopt.
Meneer Opstelten is een moresman, zegt hij en hij ziet er naar uit dat hij een goede mep kan uitdelen.Het zal zijn taal zijn. Ik vind het een gevaarlijke uitspraak,uit de mond van een politicus.

Twee mooie zinnen in dezelfde krant: Het kristal zingt wel degelijk.
Een artikel over de jongste lichting in de Nederlandse letterkunde.
Dichteres Lieke Marsman, geen familie van. 'Nog maar half zo oud als op de dag waarop ik dingen ga weten' zegt ze van zichzelf in haar debuut: Wat ik mijzelf graag voorhoud. Zij kijkt haar wereld in op een jonge manier, alles is nog mogelijk, alles gaat nog gebeuren. Ik hoop dat ze haar 'jonge blik' tot op hoge leeftijd zal behouden.
Zij ontkomt er niet aan zich zorgen te maken over het nieuws, hoort over zaken die niet kloppen in de wereld en zo opent zij haar ogen voor wat kennelijk niet goed gaat in de wereld op allerlei fronten.De weg naar volwassenheid. Dat gebeurt aan ieder bewust levend mens. Maar die mensen, die het in zich hebben naast hun volwassen blik ook de onschuld van hun jeugd bij zich te houden, die mensen heeft de wereld, de maatschappij, hard nodig.
En zo kom ik bij de schreeuw van de kunst. Die schreeuw vertolkt het weten en de onschuld. Kunst, de pleister op de wond die leven heet.