tandarts


14.01.2011

Gisteren bij de tandarts geweest. Ik heb niets met tandartsen, ik heb er, dank zij mijn traumatische ervaringen in mijn kindertijd, iets tegen.
En ofschoon ik mijzelf wapen tegen al te kinderachtig gedrag, ben ik op van de zenuwen wanneer ik er naar toe fiets.
Ik heb gelukkig hier een goede getroffen. Eéntje die niet zegt "Kom,kom mevrouwtje, even de kiezen op elkaar", terwijl mijn mond wagenwijd open staat om verdoofd te worden. Ook is mijn tandarts iemand die het niet kinderachtig vindt wanneer ik van te voren luminal slik, omdat anders de kans zeer groot is dat ik na het aanbellen mij omdraai en ergens koffie ga drinken.
Ik slik al heel lang geen luminal meer. Deze dokter heeft mijn volste vertrouwen.
De herinnering aan het negenjarige kind dat ik ooit was en dat staande geplombeerd werd, onderwijl vast gehouden door twee potige wijven, die mij niet zittend kregen, is achter mijn horizon verdwenen.
Ook de Amsterdamse tandarts die mij een kies trok, terwijl de driedubbele verdoving niet werkte omdat er een abces aan de wortelpunt zat, was ik bijna vergeten. Hij trok de kies in plaats van mij naar huis te sturen met een recept voor een geneesmiddel. De kies brak af en driemaal kwam hij met zijn tang in mijn mond. Bij de vierde keer zei ik "Nu niet meer" en had de knopen van zijn stofjas in mijn hand.
Toen ik naar de uitgang van het oude grachtenpand vluchtte, keek in de wachtkamer iedereen mij aan, met grote ogen en verstijfd van schrik.Ik denk dat mijn gebrul tot op het Leidseplein te horen is geweest.
Het was allemaal verleden tijd, maar de mondhygiëniste bracht het weer terug in mijn herinnering.
Twee keer per jaar moet ik daar naar toe, het is belangrijk dat mijn mond en
tandvlees schoon zijn, gezien het risico dat ik loop met mijn kunstaortaklep.
Weken van te voren weet ik al exact wanneer ik naar haar toe moet. Een grote wolk boven mijn hoofd die met iedere dag zwaarder wordt. Stoer rukt ze alles uit mijn mond wat schadelijk is en wroet met een pin langs de randen van mijn tandvlees. Dan komt er een machien met hels lawaai mijn mond binnen en bereikt alles waar ze bij kan.Ze is grondig in haar aanpak en dat is waarschijnlijk zeer goed, maar dat ik bijna zit te hyperventileren, daar kan ze niets mee.Als alles bloedend open ligt komt ze met een harde straal zout water alle bacteriën wegspuiten.
Ik vertelde een vriendin, die zeer ziek is maar zich niet afsluit voor de beleving van anderen, hoe panisch ik ben voor de tandarts en zij geeft mij een tip waar ik waarlijk baat bij heb gehad.
"Zeg een paar keer per dag tegen jezelf, hardop dat het normaal is dat je bang bent, maar dat het moet gebeuren en dat je het overleeft. Zeg een paar keer tegen jezelf, dat het niet leuk is maar dat je er geen drama van hoeft te maken, het duurt zolang je in de stoel zit".
Gelukkig woon ik alleen dus volg ik haar raad op. En het helpt.Een paar weken van te voren ben ik het hardop gaan zeggen en maakte er mijn eigen gesprek van. Het werkt echt.
Ik ben naar de tandarts gegaan, zonder eerst achter elkaar naar de wc te moeten om de angst eruit te werken.Ik ben niet geflipt en fietste een uur later opgewekt, met een scheef smoel, weer naar huis.
Vandaag bezocht ik mijn vriendin en bedankte haar.
"Nou,"zei ze. "Jij hebt mij ook een waardevolle tip gegeven, waar ik in het ziekenhuis heel veel aan heb".
Toen ik haar vragend aankeek zei ze "Iets begrijpen betekent nog niet het accepteren. Die zin komt in het boekje dat ik net van jou gekregen heb".

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten