op is op,vervolg

09.102011

"Weet je nog mam, hoe blij je was toen deze nieuwbouw net klaar kwam, na de dood van pa? Je hoefde nu niet naar een eenpersoonskamer maar kwam weer in een echt huis.
Weet je nog dat je zelf deze groene gordijnen hebt uitgezocht en de vloerbedekking.Hoe blij je was met het halfronde keukentafeltje aan de muur. En zoveel ramen? Mam, wat hebben we veel in de serre gezeten met die grote schuifpui helemaal open, zodat de zon weer op je gezicht kon schijnen".
"Net als in de tuin", zei je dan.
Alsof ik eindelijk tot haar doordring,kijkt ze mij aan. Dan glijdt haar blik in het rond, langs haar schilderijen, de grote vaas uit Luxemburg en de meubels die ook in Haarlem al haar trots waren.
De schelpvormige schaal van Villeroy en Bôche, die op een lage kast staat, heeft enige jaren bij mij in huis gestaan.Ze had er geen plaats voor in die twee benauwde kamertjes en het ging haar aan het hart.
Vanaf de eerste dag in het nieuwe huis staat hij weer op zijn eigen plekje.Mijn moeder verschoot van kleur toen ik hem binnen bracht.
"Maar die is nu toch van jou", riep ze verrast uit.
"Nee mam, ik had hem in bruikleen, hij hoort hier, bij jou". Zo stralend had ik haar lang niet gezien.
"Je hebt in veel huizen gewoond"herinner ik haar; "Rotterdam,Amsterdam".
"Daar ben jij geboren", onderbreekt ze mij."Je speelde op het plein, al je vriendinnetjes woonden daar.Daarna gingen we naar Landsmeer, dat was stom. Daar hebben wij niet fijn gewoond en jij al helemaal niet. Weet je dat ik daar spijt van gehad heb, om jullie?"
Deze informatie moet ik even verwerken, dat heb ik nooit van haar gehoord. Die vijf jaren Landsmeer, waren voor mij inderdaad een regelrechte ramp.
Ik kijk naar haar ogen, die staan ineens helder.
"Daarna kwam Haarlem", herneem ik het gesprek.
"Dat was mooi, een fijn huis, fijne tuin en plezierige buren en vlak bij zee.
Fietsen door de duinen, totdat je vader niet meer durfde, omdat hij zich een keer verstapte bij het afstappen en een spier verrekte in zijn lies. Dat deed hem pijn en hij wilde nooit meer fietsen. Toen kwamen we nergens meer".
Zoveel zinnen achter elkaar heb ik lange tijd niet van haar gehoord.Ik wil haar nu niet uit haar concentratie halen maar heb toch het gevoel dat ik mijn vader moet verdedigen.
"Hij bestelde vaak een taxi, mam,dan gingen jullie lekker eten in Dreefzicht. Daar genoten jullie allebij van.En jullie gingen altijd samen in Bloemendaal boodschappen doen met soms een kopje koffie toe".
Haar handen glijden over de foto die ze nog op haar schoot heeft liggen.
"We konden zo lekker in de tuin zitten, in het zonnetje, zo lekker buiten". De woorden klinken onduidelijker, duidelijk vermoeid.
"Nu woon je in Dordrecht en heb je weer een mooi huis".
"Ja, Dordrecht". Het is even stil.
"Als ik straks dood ben...". Ze maakt haar zin niet af.
"Dan komt er iemand anders hier wonen, mam", vul ik voor haar in.
Ze haalt haar schouders op en ineens geeft ze de foto aan mij. Korzelig bijna, alsof ze niet meer wil nadenken.
Nu pas zie ik dat er letters geschreven staan over de foto heen.
Moet ik naar beneden, staat er en, mevrouw Verschoor, onderstreept. Daaronder, ik ben bang, ook onderstreept.
Er staat,is Roel dood en ook, Ria is dood, ieder woord apart onderstreept.
Wie komt er nu, met een vraagteken en daaronder, ik weet het niet.
Ik voel tranen in mijn ogen, voor het eerst in haar aanwezigheid. Zoveel eenzaamheid.