Lezen

Met een klein gevoel van grote voldoening zet ik mijn tuinstoel zo, dat mijn gezicht precies door de zon wordt geraakt.Een kop koffie en een rijsten wafel met chocolade onder handbereik.Januari, nauwelijks wind en ik kan even heerlijk buiten zitten in de zon. De kachel uit en de tuindeur open, zodat de frisse lucht naar binnen kan. Hoe groots is klein geluk.Iets lekkers bij de hand, een boek op mijn knieën en achter mij wachten voor later, twee zoute haringen en wat zuur.Ik moet er tevreden van zuchten. Het boek is van Marilyn French, Het bloedend hart.In 1980 vertaald en een paar keer door mij gelezen.De feestdagen van december voorbij, nog niet helemaal hersteld van een zware kou, heb ik geen behoefte aan een nieuw boek maar aan iets vertrouwds dat toch nog genoeg boeit. Al lees ik het wel genuanceerder dan, zeg maar, dertig jaar geleden. Soms vind ik de hoofdpersoon gewoon zeuren en alle mannen over één kam scheren. Het is een gepasseerd station, al ben ik daar niet helemaal zeker van.Maar de persoonlijke tragedies van Dolores en de persoonlijke verhalen van Victor, voor een klein jaar elkaars minnaar zijn hartverscheurend en de liefde voor elkaar, pleister op de wonden. Het brengt mij ook aan het mijmeren over hoe het was in mijn huwelijk.Met mijn prins op het witte paard.Wij deelden wel degelijk de huishoudelijke taken, konden oeverloos met elkaar praten en waren elkaars gelijken al verschilden wij dag en nacht.En natuurlijk was het niet alleen maar pais en vrêe maar daar konden we wel tegen. Onze huiskamer was mijn atelier en onze zolder de woonkamer.Ik gaf cursussen in handvormen in klei. Er werd in die tijd nog niet door vrouwen als vanzelfsprekend buiten de deur gewerkt al was de beweging daar naartoe er wel.De meeste moeders brachten hun kinderen naar school en deden daarna de voordeur achter zich dicht. Maarssenbroek bestond nog maar net en van echte samenhang was nog geen sprake. Dit allemaal overpeinzend zoek ik opnieuw de bladzijde op van Het bloedend hart en zie een handgeschreven voorwoord op het schutblad: "16 mei 1981 Ter herinnering aan je eerste Hekspo, waarop ik heb genoten. Hans" Dat was ik vergeten. Mijn eerste Hekspo. Ik hield al een paar jaar cursussen en was verbonden met het cursus project Maarssen.Op een moment realiseerde ik mij dat van alles wat er werd gemaakt, nooit iets te zien was, waar dan ook. En de gedachte van de Hekspo was geboren. Mijn broer bedacht de naam, dat het woord heks er in zat vond hij zelf een goeie mop die ik wel kon waarderen. Eénmaal in de vijf/zes weken haalde ik mijn hele atelier leeg, sopte alles en stelde het werk tentoon van twee disciplines, verdeeld over muren en stellages.Alleen vrouwen mochten exposeren. Op vrijdagavond de opening en op zondag ruimden wij alles weer op.Tijdens zo'n weekend werd er voor ons gekookt en er waren altijd extra handen om mee te helpen opruimen.Zowel degene die tentoonstelde als ikzelf, zorgde voor bezoekers.Het was altijd volle bak.Ik interviewde de beide vrouwen, maakte foto's en schreef alles uit, met de hand en hing grote prikborden in de gang met daarop foto's van de leefomgeving en persoonlijke teksten.Ik heb alles nog in een grote ringband. De eerste Hekspo was dus op 16 mei 1981. Zo kwam Marilyn French: Het bloedend hart, in mijn bezit.

btemplates

2 reacties:

lebonton zei

jee! haringen. een jaloersmakende vermelding.
leuk, toen maarssenbroek pas begon, werkte mijn vrouw daar op een basisschool. van ongeveer 1978 (beweer mijn geheugen) tot 1981.

Athy zei

Ze waren erg lekker, Ton.Eén uit het vuistje, één op een geroosterde boterham plus een boterham met zuur.Mmmm!

Een reactie posten