hoe lezen wij de krant?

Een artikel in de Volkskrant van 22 maart j.l. trekt mijn aandacht:
"Gezondheidszorg tussen keuze en solidariteit.
Hoe stoppen wij de kostenexplosie in de zorg? Het CPB kwam donderdag met een plan:druk de extra jaren die iemand kan leven door een medische ingreep uit in een geldbedrag.Wie te veel kost, krijgt geen vergoeding".
Ik zag het beeld al voor mij en hoorde de dialoog:
 - Goedemorgen mevrouwtje, ik zie dat uw bio hartklep twintig jaar goede dienst heeft gedaan en dat terwijl, statistisch gezien, zo'n klep maar vijftien jaar meegaat. Gefeliciteerd.
 - Ja, ziet u dokter, ik heb altijd mijn uiterste best gedaan, zo gezond mogelijk te leven. Maar de klep functioneert niet meer. Ik ben nu vijfentachtig jaar, ik kan nog lang mee, met een nieuwe klep.Ik moet er niet aan denken dat ik weer jaren zo dodelijk vermoeid ben.
- Al vijfentachtig jaar, dat is u bijna niet aan te zien. Tsja, wat kan ik u beloven. Niets helaas. Een nieuwe klep kost vreselijk veel geld, dat zult u wel begrijpen, dat betaalt zich niet terug aan de maatschappij. Ik denk ook dat u dat niet zelf kunt bekostigen. Er mee leren leven, mevrouwtje, dat lukt u vast wel.

Tegen de tijd dat ik het artikel helemaal gelezen heb, is mijn bloeddruk, denk ik, gestegen.
Gaat nu het CPB zich bemoeien met iets wat tussen arts en patiënt hoort plaats te vinden.Wat verbeelden die boekhouders zich wel!
Ik besluit iemand te bellen die verstand van zaken heeft en vraag: mensen van het CPB, dat zijn toch boekhouders, kan jij mij vertellen hoe die werken?
Het zijn economen, die werken in overheidsdienst. Zij werken op verzoek van de regering plannen uit, berekenen de kosten door en schrijven dan een rapport waarin zij hun bevindingen zetten. Zij geven verder geen advies. Aan de hand van zo'n rapport gaan dan de ambtenaren van een ministerie aan de slag. Jij hebt dat artikel in de Volkskrant gelezen. Dat gaan we helaas steeds meer zien, dat journalisten iets zodanig schrijven dat het lijkt alsof  het een vaststaand feit is.Helaas gaat dat tegenwoordig ook bij een kwaliteitskrant steeds vaker zo.
Het CPB kwam dus donderdag niet met een plan maar heeft een rapport uitgebracht, een journalist heeft daar de hand op weten te leggen en maakte daar zijn eigen versie van.
In een tijd waarin alles zo aan veranderingen onderhevig is, waarin zo veel twijfel wordt geventileerd en zo veel onrust is, zouden journalisten zich moeten houden aan wat hun taak is, nl. feiten naar voren brengen en opiniestukken schrijven. Daar hebben wij wat aan. Niet, zoals het tegenwoordig zo vaak lijkt, een vuurtje stoken en ingaan op de onlustgevoelens van deze tijd. Daar zijn andere kranten voor, niet mijn Volkskrant.

droom aan het werk

In Schrijfwijzer voor het web lees ik dat, voor je aan een blog gaat beginnen, je eerst je doelgroep moet bepalen. Ook is het verstandig om je bij gelijksoortige thema's te houden als leidraad voor het schrijven.
Een tijd geleden zei iemand mij:ik heb je blogs gelezen, ja, helemaal jij. Hij bedoelde waarschijnlijk dat ik van de hak op de tak schrijf met wisselende onderwerpen. Ik besta niet uit één lijn, ik zou mijzelf groot geweld aan doen. Ooit zei ik tegen een vriendin, een beetje treurig inderdaad:ik kan van veel een beetje, ik ben meer een lappendeken.Waarop zij héél fel reageerde :maar dan wel een verdomd mooie.
Nu wil ik het over dromen hebben, een bijna vergeten aspect van mijn leven.

Negentien jaar geleden begon ik aan een droomopleiding bij Anneguus en Pio van der Slikken.Daar zou ik meerdere jaren blijven.Na mijn massage opleiding was ook dit als thuiskomen. Eerst mijn opleiding en later koken voor nieuwe cursisten. Eén van mijn medecursisten was Hanny Lynch.Zij heeft na de opleiding een eigen praktijk opgezet en een boek geschreven.Echt een prachtige prestatie. Ik ben, door mijn omstandigheden op een moment gestopt met alles waar ik zo door geraakt werd.
Afgelopen Zaterdag reisde ik af naar Ridderkerk, een merkwaardige busrit van meer dan twee uur vanuit Utrecht, langs dijken en door plaatsjes die gebouwd zijn toen men nog met paard en wagen reed.Keek mijn ogen uit.
In mijn tas een opschrijfboek met een flard van een droom waaraan ik wilde werken. En zo als altijd kwam daar een open venster uit te voorschijn, waardoor mij iets duidelijk werd.
Eerst mijn droom:
Ik sta op de Keizersgracht in Amsterdam onder een boom aan het water.Ik sta in de schaduw, de zon schijnt op de huizen aan de overkant.
Ik moet mijn auto parkeren maar er is nauwelijks plaats tussen boom en water.Achter mij rijdt het verkeer langs.
Mijn auto wordt met de neus naar beneden in de boom gehesen, opgehangen aan de achterbumper.
Tot zover mijn droom.
De techniek waarmee wij deze middag werken is de identificatie techniek.Drie voor mij belangrijke symbolen ga ik onderstrepen en uitwerken.Dat zijn: auto;boom;en bumper.
Dan ga ik de identificatie in.
Ik ben een kleine rode auto en sta tussen het water van de gracht en een boom.Er is voor mij geen plaats om te parkeren.Ik word in de boom gehesen aan mijn achterbumper, neus naar beneden.Er hangen meer auto's in die boom. Ik hoop dat mijn bumper mij houdt anders donder ik hard naar beneden.
Ik ben de boom en kijk uit over het water.Mijn stam die mijn kruin draagt is hoog genoeg voor de auto van Athy.
Ik ben de bumper van de auto. Hoop dat die het gewicht kan dragen.Zo sterk ben ik nu ook weer niet.
De volgende stap is, om te zien wat het geschrevene, mij zegt.
Ik voel mij klein en uitgerangeerd. Ik vraag mij af of er nog wel plek voor mij is, in de maatschappij.Ik ben bezig met mijn wereld maar eigenlijk kan ik de boom in, is mijn onderhuidse gedachte. De maatschappij heeft iets tegen oudere, 'consumptieve' mensen en dat trek ik mij aan want ik vind het niet terecht. Als ik niet oppas laat ik mij wel degelijk monddood in een boom hijsen.
Auto betekent immers 'zelf'.
De achterbumper die in de identificatie bang is, dat hij het gewicht niet kan dragen, laat mij zien dat ik misschien wel te zwaar til aan mijn eigen leeftijd, wat gevoed wordt, door berichten in pers, t.v. en radio.

Goed kijken dus naar mijn droom en mijn uitwerking daarvan. Kijken doet veranderen, zei één van mijn leermeesters ooit en dat geloof ik vast.

een politicus

Op het moment dat ik mijn krant dicht vouw schuift een politicus aan, tegenover mij.
   - Iets van belang gelezen?- vraagt hij.
   - Nee, niet echt.Ik word er boos van.Het gaat alleen maar over geld, over de crisis en over kosten  - .
  - Het is een moeilijke tijd....-
  - Het is een moeilijke tijd en ik kan mij niet onttrekken aan het idee dat jullie dat met graagte in stand houden. Anders het journaille wel. De hijgerigheid waarmee iedereen over elkaar heen buitelt om vooral maar te vertellen hoe slecht we het hebben.Wat een vertoning  .
Het credo dat de ouderen te duur zijn. Dat de pensioenfondsen het niet meer kunnen opbrengen en er straks niets overblijft voor de volgende generatie. Ha! Wij betalen nog steeds wel belasting.In de ziektekostenverzekeringen betalen wij mee aan zaken die ons niet meer treffen.Saamhorigheid, weet u nog?
Wij zijn niet te duur.Is iedereen vergeten dat in de jaren tachtig minister Ruding de pensioenfondsen heeft leeg gehaald teneinde zijn eigen regeer te korten aan te vullen. Is er ooit een cent terug betaald?
Om te compenseren zijn de pensioenfondsen gaan beleggen in de wereld van internet, dat net als een speer opkwam en net zo snel weer neer ging. Opnieuw verlies voor de pensioenen .Eigen schuld werd er toen geroepen
Maar goed, wij worden te duur en de regering hoest nu een aantal voorstellen op die kostenbesparend zijn - .
De politicus tegenover mij kijkt zuinig maar zegt voorlopig geen woord en dat is bijzonder.En ik vind het heerlijk nu eindelijk eens mijn gal te kunnen spuwen al is het alleen maar om het nare gevoel van machteloosheid even kwijt te zijn.
  - Mantelzorg moet het worden.De kinderen zullen meer tijd aan hun ouders moeten besteden en zo de kosten van de gezondheidszorg helpen drukken. Terug in de tijd, noem ik dat.Want de vrouwen zullen dan de klos zijn. Denkt u dat een zoon zijn moeder uit de luier helpt, denkt u dat moeder dat wil? Doe jij dat maar schat, dat is vrouwenwerk, ik doe de belastingaangifte wel.
Maar de vrouwen hebben de kinderen, minus die ene pappadag, vrouwen moeten carrière maken en volgen als het even kan een studie in de avonduren of in het weekend. Waar zullen ze de tijd vandaan moeten halen? Hun baas ziet ze aankomen als zij om minder werk vragen in verband met huiselijke omstandigheden.Daar heb je uw glazen plafond. Jullie hebben geen visie, geen idee hoe het er in de praktijk aan toe gaat.
En over geld gesproken, hou toch op. Rutte 1 zei:we hebben een regeerakkoord waar heel rechts zich de vingers bij aflikt. Met andere woorden: de rest doet er niet toe. Nou, dat merken we.
Banken vallen om en worden genationaliseerd, ten koste van de spaarder met obligaties.Die zijn ze kwijt. Maar de grote bazen krijgen bonussen, de commissarissen lijden geen verlies.
Samen delen is in jullie mond een vloek geworden, een mega leugen. Want er is geen 'samen '. Er is wij en zij. Wij betalen de prijs, jullie niet - .
Ik zou nog uren door kunnen gaan maar één blik op de politicus vertelt mij dat de man niet meer aan kan.
   - Nog één ding - , zeg ik bezwerend. - Nog één ding. Wat mij zeer doet is dat ik als oudere het gevoel heb dat ik er niet meer toe doe. Mijn hele leven heb ik gewerkt met en voor mensen. Ik heb mijn kinderen goed groot gebracht, ben zo trots op ze.
Als kind leerde ik respect te hebben voor oudere mensen die hun leven geleefd hebben en daardoor wijsheid vergaard.
Ik leerde, leefde en leerde meer. Mijn leven deed er toe zoals dat van ieder mens, ongeacht de wijze van leven.Iedereen doet er toe.
Wat leren jullie de nieuwe generaties? Wij zijn oud, wij zijn rijk, wij verteren de pot. En dat wordt geloofd. Dat is gevaarlijk want jullie creëren onvrede.

En dat alleen maar om te verhullen dat jullie geen visie hebben, geen toekomstperspectief weten te creëren. Mensen zijn verworden tot een handvol centen, jullie zijn boekhouders geworden en dat doet ongelooflijk pijn. Regeren is vooruit zien en daar zijn jullie niet toe in staat - .
De politicus is verdwenen, ik zit weer alleen aan mijn tafel, de gevouwen krant nog in de hand.
Ik wil een kop koffie en de pil van Drion voor later.

mijn tuin

De winterslaap voorbij en de tuin ligt aan mijn voeten.
Natuurlijk is het fris om niet te zeggen koud maar de vorst is uit de lucht en het is een windstille grijze dag.Wanneer ik in beweging blijf is het goed toeven op mijn terras.
Rommel, besluit ik rondkijkend, er moet opgeruimd worden.Lege potten in ordeloosheid zowel hier als in de kas. Mijn plan is binnen een minuut gemaakt:het terras uitruimen,lege potten opruimen en waar laat ik de rest. In de schuur, daar een hoek leegmaken en alle kunststofpotten opstapelen en daar ook de lege hanging baskets in leggen.
Dat wordt dan eerst oude aarde achter in de tuin strooien en dat is zwaar en lastig want overal stralen sneeuwklokjes waar ik mijn voet niet op wil zetten.De nieuwe brandnetels zie ik ook al tussen de bedrijven door.Als de stenen potten op hun plek staan heb ik eigenlijk al mijn kruid verschoten.In de schuur een lege plek gemaakt wat betekent dat ik buk,strek,stap en draai op een heel klein oppervlak. Wat daar naar toe moet staat bij elkaar. Dat wordt heen en weer lopen, in en uit mijn tuinslippers stappen, die meenemen naar voren, ik heb natuurlijk net mijn vloer gedweild. Een beetje moedeloos kijk ik rond en zie een drieppots-houder van blik.

Kijk, die kan ik nu voor op de wand schroeven en over een maand kan daar huislook in.
Nieuw idee, nieuwe energie.Actie!
Tuindeur dicht, want de voordeur moet open,maar eerst naar zolder voor een fretboortje, twee kruiskopschroeven en idem schroevendraaier.Weer beneden bedenk ik mij dat een potlood om de gaatjes af te tekenen wel handig is. Dat ligt een trap hoger, bij de schildersezel.
Ik heb een timmermansoog, vind ik zelf. Wanneer ik de eerste schroef wil vastdraaien ontdek ik dat mijn gereedschap aan de andere kant van de met bollen gevulde wasbak ligt.Ik ga natuurlijk niet los laten wat ik net vast heb.Een beetje buigen, een beetje strekken, onderwijl mijn ogen gefixeerd op de schroef, krijg ik alles te pakken en dan hangt het geheel.Een héél klein ietsiepietsie niet recht. Maar ja, ik zal niet beweren dat ik perfect ben.Een kop thee, een half uur op de bank met een boek en ik heb weer wat energie om nog even rond te struinen op het terras. De winter is bezworen.