Ieder mens een eigen wereld

Hoe precies, weet ik niet maar ik begin anders door mijn wereld te lopen. Mijn vinger kan ik er nog niet opleggen, het is een gevoel dat de kop opsteek. Duidelijk is dat mijn weg leger is geworden, zoveel vrienden en familieleden zijn er al niet meer en veel waren jonger dan ik.  De wereld verandert in rap tempo en ofschoon vol goede wil, kan ik het niet bijbenen. Meer tijd nodig waarin ik minder doe.
Mijn 'prime time', ligt achter mij maar ik tilde het moeiteloos het hier en nu in, naar het tijdperk van mijn kleinkinderen.
De hype over de 'verwende en rijke' 60- 70 plussers, die door journalisten in alle soorten en maten breed uitgelicht werd in de media heb ik gevolgd en mij aangetrokken. Ongenuanceerd en elkaar napratend. Een figuur als Henk Krol maakte het er ook niet beter op.  Ik ben wars van hokjes. Onze maatschappij wordt gevormd door alle mensen, vanaf baby tot en met bejaarde. Door gezonde en zieke mensen; er hoort geen scheiding te zijn.
De politiek heeft, voor mij, afgedaan, er wordt gelogen en bedrogen. Niet het landsbelang maar partij politiek regeert, een maakbare wereld.
De digitale wereld, waarin je als patiënt een afspraak maakt met je huisarts via een website; waar je zelfs een e-consult kunt regelen, om dan te horen te krijgen dat je alsnog een afspraak moet maken. Het lijkt er erg op dat mensen niet meer belangrijk zijn. Techniek en geld zijn de pijlers onder onze maatschappij. Ik veroordeel niet alles, maar begrijp veel niet. Natuurlijk verzet ik mij, zoals veel mensen van mijn generatie. Je moet je eigen maatschappij maken, zeg ik dan tegen mijzelf. Dat deed ik 40 jaar geleden door een atelier te creëren in een wijk die nog niet helemaal van de grond was en waar mensen woonden die, nog niet, andere mensen kenden. In dat atelier gaf ik cursussen, hield huiskamer exposities, één maal in de maand een oase voor alle mensen die nog los liepen in deze complete nieuwbouw wijk.
In mijn hoofd kan ik dat nog, alleen, de overtuiging dat je gezond en vrolijk je oude dag binnen huppelt met eventueel een kleine aanpassing hier en daar, houdt geen stand.
Ik heb geen reden tot klagen, geen kommer en kwel maar het voelt alsof ik nu als 70plusser opnieuw mijn weg moet vinden. Dat had ik toch al eens gedaan, zo'n 55 jaar geleden?

New York

New York ligt al weer twee maanden in mijn verleden en toch....Toch komt er regelmatig, zomaar, een beeld op mijn netvlies van die immense wolkenkrabbers,  of de East River en de groene lanen van Brooklyn. Gewoon, wanneer ik in huis iets aan het doen ben, of  aan het fietsen; het doet er niet toe maar een beeld van New York komt in gedachten.
Het wordt toch echt tijd dat ik weer mijn lijntje van alledag onder mijn pen schuif.
Dan, ter afsluiting, nog een paar foto's van New York plaatsen? Iemand zei na het bekijken: Dat zijn wel erg veel gebouwen. Met andere woorden, weinig mensen. Dat klopt wel. Ik voel altijd schroom om mensen die bezig zijn met hun eigen zaken, te fotograferen. Ik heb dat vanzelfsprekende gemak niet. Ik zie wel veel onderling gebeuren maar kijk eerder weg dan dat ik er eens goed voor ga zitten.
Tenzij ik zo maar in één oogopslag contact krijg, dan gebaar ik wel eens met mijn fototoestel: mag ik? Op zo'n moment voel ik mij meer deelnemer dan toeschouwer.
In New York was ik toch vooral de kijker. De beelden van al die wolkenkrabbers, ik kon er niet genoeg van krijgen. In die paar gesprekken die er waren liet ik mijn fototoestel ongemoeid. Mijn archief laten nu vooral die foto's zien, die ik niet gemaakt heb.

Het nieuwe World Ttrade Centre van ver zichtbaar. 

                  Manhattan mid town vanaf de overkant van de
                  East River.  

 Het oude leunend tegen het nieuwe.

Het begin van Chinatown, op de achtergrond de Manhattan gevangenis. Zo vanuit hun cel kunnen gevangenen kijken naar het leven van alle dag waar zij geen deel van uitmaken.





San Remo twin towers, genomen vanaf het dakterras van The Metropolitan Museum of Art